Ik vind de mens een
religieus wezen. Wij mensen grijpen vaak terug naar de hogere machten. Dit op momenten
van vreugde of op momenten waarvan wij vinden dat het niet meezit. Deze verbintenis
met God kent ook zijn ups en downs doorheen de geschiedenis. Het meest concrete
voorbeeld om dit te bevestigen is de kunst.
In de oudheid maakten de
mensen standbeelden voor goden om zo hun waardering te uiten. De mens bouwde
speciale tempels om deze beelden en sculpturen in voor te stellen. Deze beelden
vereerden ze, ze maakten hun band met ‘God’ of hun ‘Goden’ zichtbaar.
In de middeleeuwen was de
band met God nog veel sterker. Men was er zich bewust van dat de mens alles te danken had aan God. Veel taferelen
werden vastgelegd via de schilderkunst waarop de mens in contact kwam met
God.
Nu is de publieke band met
‘God’ sterk verwaterd. De mens gelooft nog maar toont dit niet meer aan de
wereld. We keren ons een beetje af. Kunstenaars maken ook geen echte concrete
werken meer maar zien alles abstracter. De mens uit veel liever zijn eigen
gevoel dan hetgeen we voelen met de andere of met God. We laten de sociale dementie
en de ervaringsdementie i.v.m. religie wat achterwege.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten