Een
film over een jongetje Oscar dat kanker heeft. Deze jongen heeft nog maar enkele
dagen te leven, waardoor zowel dokters als verpleegkundigen er alles aan doen om
het hem naar zijn zin te maken. Dit alles maakt Oscar helemaal niet blij. Het
enige wat hij wil is ‘la dame rose’ spreken. Oscar heeft haar maar toevallig in
de gang tegen het lijf gelopen (letterlijk) en kent haar van haar nog pluim. Maar
ze spreekt zijn eeuwige fantasie aan. La dame rose weet op alle problemen van Oscar
een oplossingte vinden, zo laat ze hem zijn volledig leven in een snel tempo beleven
door elke dag 10 jaar bij zijn leeftijd te tellen. La dame rose helpt Oscar,
maar andersom maakt Oscar van haar ook weer een menslievend persoon.
De film opende mijn ogen. Lijden hoeft niet altijd lijden te zijn. Je kunt er met verschillende blikken naar kijken. Als je er vanuit de juiste invalshoek naar kijk dan maak je van lijden net het feest van je leven. Oscar straalt moed en plezier uit. Hij wil niet dat anderen zwaar lijden door zijn leed en probeert zo mensen dichter bij elkaar te brengen. Dit vind ik een zeer sterke eigenschap van Oscar.
Door deze film te bekijken, ga je dan ook anders om met lijden of gaf het je gewoon een ander beeld. Je kan verschillende ideeën hebben maar hebben deze een meerwaarde als deze niet in de praktijk worden omgezet? Hoe zou jij reageren indien je nog maar een paar dagen te leven had?
BeantwoordenVerwijderen